Omdat iemand (ik noem geen namen) vanochtend vroeg vertrok om twee uur (enkel) te rijden om ergens te gaan supporteren, ging ik alleen op pad. Ik koos voor de wandeling door het bos van Laschet.
Het was de bedoeling dat ik de rode ruitjes volgde, en halverwege wilde ik een shortcut nemen om naar Sippenaeken te gaan. Daar had ik gisteren een fijn café gespot.
Maar het klopte niet helemaal met wat ik in de folder las. Ik zag de dingen waar het over ging wel, maar in een andere volgorde. En ik geef toe: ik ben geen oriëntatiewonder. Ik geef ook toe dat dat een understatement is – maar bewegwijzeringsbordjes volgen lukt me meestal nog nét.
Ik las iets van een oud, in onbruik geraakt spoorlijntje – dat klopte dus wel. Maar verderop ging ik deze trap naar beneden en zag ik weer een andere bedding – en geen spoor meer van de rode ruitjes.
Terug naar boven dan maar. En een beetje op goed geluk de rode ruitjes volgen.
Helaas: volgens mij was het bos, tussen het drukken van de folder en mijn wandeling, overgenomen door een houthakkersbedrijf, want waar ik naar rechts wilde gaan, stond een groot hek en een klein bordje met daarop ‘privé domein’. Of ik heb een bordje gemist. Hoe dan ook… Er zat niets anders op dan mee naar links te draaien. Maar dat gaf niet, want het was er prachtig.
Oh, ik hou zo van de vergezichten van deze streek en dat je kunt zien waar de regen valt.
Houthakkers, dus?
In de folder stond ook iets van een zandweggetje dat leidde naar het bos, waar vroeger hout werd gewonnen om de pastorij warm te stoken. En echt… Op dit paadje zie je toch zo een pastoor in een lang, zwart kleed lopen. Niet?
Enfin. Dit was het moment waarop ik – letterlijk – het spoor bijster was. Uit het bos kwamen twee koppeltjes achter me aan. ‘Nou,’ zeiden ze, ‘wij volgden de vrouw met het oranje jasje.’ ‘Nou,’ zei ik lachend, ‘dat mag je dus nooit doen.’
Zij gingen weer naar links, terug naar de kerk van Hombourg. Ik had intussen de maps-functie op mijn gsm ontdekt. Halleluja! Dat ding wist precies waar ik was en zo wist ik ook precies waar ik naartoe moest. Nochtans ben ik niet zo van de wandelapp-dingetjes, maar dit was toch lichtjes geweldig.
Toegegeven, het duurde een beetje langer dan voorzien (maar nog niet overdreven lang) en de route ging niet (helemaal) langs bospaadjes, maar het was in ieder geval beter dan te voet langs de grote baan teruggaan, dus ik waagde het erop. Bovendien had ik genoeg koekjes én water bij – en als ik genoeg eten heb, dan kan ik alles aan.
Zo blij dat ik dat gedaan heb! En dat er zoiets bestaat als een gps op je gsm. Ik kwam langs het Kasteel van Obsinnich en toch nog over een stukje autovrije weg.
Beetje klimmen – maar dat viel wel mee. Ik vond het erger voor de tientallen hijgende wielertoeristen die me passeerden – en die ik dan ook enthousiast aanmoedigde van aan de kant van de weg. (Sommigen vonden het echt niet grappig.)
En dan weer naar beneden. Ik had nog een eindje te gaan, over een baan waar ook af en toe een auto reed, maar hey… Look at that view!
Nog een kasteel, dat van Beusdael deze keer. Daar in of vlakbij is trouwens ook een gîte.
Aah… toen had ik eindelijk mijn doel bereikt: het cafétje van Sippenaeken, Le Barbeau. Een hele gezellige, druk bezochte bruine kroeg, waar drie vriendelijke jongens werkten die allerlei lokaal lekkers serveerden. En hier kun je blijkbaar ook al overnachten.
Ik moet zeggen: ik vond het helemaal niet erg om alleen te wandelen. Alleen dat mijn oriëntatievermogen echt onder nul ligt, maar ik ben er toch ook geraakt. En meer zelfs: ik heb mij echt goed geamuseerd! In het café was het soms wel wat gek, om alleen aspergesoep en een biertje en een koffie te drinken, maar eigenlijk… Zo gek is dat nu ook weer niet. Toch?
Daarna was het nog maar een kilometertje of wat naar ons heerlijke vakantiehuisje, waar ik de rest van de middag niet veel meer deed dan lezen, tv kijken en de yummie verse pasta eten die ik dezelfde ochtend op de zondagmarkt van Aubel had gekocht.
Van mij mag Club Brugge best wat vaker om de titel strijden.
- De wandeling door het bos van Laschet is ongeveer 7 kilometer lang en start aan de kerk van Hombourg – als je het spoor niet bijster geraakt, tenminste
- Ik zou het eens met de wandelknooppunten proberen, als ik dit nog eens zou doen.
- Volgens mij geen chips maar wel veel andere borrelhapjes te krijgen bij Barbeau
Zondag Bosdag Zondag Zeedag 