Naar de vuurtoren van Cadaquès, Spanje

Als wij iets te vieren hebben, geven wij bijna nooit cadeautjes aan elkaar. We gaan meestal gewoon samen op pad. En de afgelopen maanden hadden wij hier véél te vieren:

• We zijn 16 jaar samen, waarvan 5 getrouwd
• Sven werd 38
• We overleefden de vermoeiende eerste vijf jaren met twee dochters, die nu volop in de (véél makkelijkere) kleutertijd zitten

En dat mocht – moest! – wel eens héél grondig gevierd werden. Dus trokken we met ons tweetjes vijf dagen naar Cadaquès, een zalige plek boven Barcelona, in Catalonië. (Met dank aan Opvang Oma & Opa!)

Denk: baaitje, rotsen, bergen, tapas, vis, wijn en biertjes. En een heerlijk hotel, net aan de rand van het dorp – tien minuutjes stappen van het centrum en toch lekker rustig als je ’s ochtends met een koffie in de hand wilt pootjebaden op het keienstrand.

Wie is Nico?

We waren niet veel van plan. Gewoon veel slapen, lezen, aperitieven en in de zon zitten – vier dingen die niet evident zijn met twee kleine meisjes in de buurt. Dus tijdens die vijf dagen deden wij daarnaast maar drie dingen:

• het huis van Salvador Dalì bezoeken
• een boottochtje van twee uur naar Cap de Creus
• een mooie wandeling naar de vuurtoren van Cala Nans

Er stond op de flyer dat de wandeling drie kilometer – enkel – is, maar dat voelde net iets langer aan. Langs de andere kant, door al dat klimmen en dalen krijg je wel van die prachtige uitzichten, zoals dit:

Of dit:

Het uiteindelijke doel – de vuurtoren – was niet ongelofelijk, maar de wandeling was wel knap.

Een grotere beloning dan het bereiken van de vuurtoren, was de picknick-uit-het-vuistje op een keienstrand, waar voor de rest maar vier of vijf andere mensen zaten. (Ja, als het met eten is, is het goed voor mij.)

Toegegeven: we moesten wel vier keer heen en weer lopen om te zien langs welke rotswand we best konden afdalen naar dat strand, maar hey, daarna smaakte alles dubbel zo lekker!

Zalig. Ik kan er geen ander woord voor bedenken!

Na een middagdut en een paar gelezen hoofdstukken op ons gemak aperitieven. Làng aperitieven, want veel restaurantjes gingen pas open om 20u30. Vijf dagen lang zomaar de deur uitstappen en doen waar we zin in hadden: hoe lang was dat geleden!

In het weekend was de sfeer plots wel veel toeristischer, maar op de weekdagen vond ik het helemaal perfect.

En als je dan op de terugweg naar het hotel langs een gezellig, jazzy barretje komt… Ja, dan moét je wel nog een cocktail gaan drinken. Toch? De vrouw maakt cocktails, de man speelt elke avond een uurtje live gitaar om 23u, daarvoor en daarna staat er heerlijke ouwe jazz op. Meer volk in het weekend dan in de week, maar zo’n fijne plek.

Mogen we al terug?

• Mijn verslag over het bezoek aan het huis van Salvador Dalì, een dorpje verderop, lees je in blogpost #15.
• Je moet er iets voor over hebben om Cadaquès te bereiken. Wij vlogen met Ryanair naar Girona. Van daaruit moesten we nog twee bussen van 1 en 1,5 uur nemen.
• Onze terugvlucht was op zondag. Dan vertrekken er niet veel bussen vanuit Cadaquès, dus moesten we een stukje liften naar Figueres. Van daaruit nog een bus naar Girona centrum en van daaruit nog een bus naar de luchthaven. Na de vlucht de shuttle van Charleroi tot Brussel-Zuid, van daaruit de trein en tram en toen waren we thuis. Twaalf uur van deur tot deur – en toch was het zwaar de moeite!

 

 

Geplaatst in Bootje varen Catalonië Spanje Vakantie Wandelen Water Weekendje weg en Getagd cadaques dali