Op bevertocht in de Biesbosch

Toen we deze zomer in de Biesbosch waren, startte er net een beverexcursie. Had het aan mij gelegen dan sprong ik zo mee op die boot, maar met twee hongerige kleuters gaat dat niet zomaar.

Dus trok ik er dit weekend terug op uit, alleen met mijn meisje van vijf. Heerlijk, zo’n exclusief tripje met z’n tweeën! Op de trein hadden we alle tijd van de wereld voor spelletjes. En koekjes. En tekeningen. En rondkijken. En tateren.

Het duurde iets langer dan verwacht voor we in de Stayokay aankwamen (iets met een belbus die niet kwam opdagen – lost in translation – maar gelukkig was er ook een taxi die we konden delen met twee andere Biesboschgangers). En oef, er was wél nog tijd voor souveniertjes uit het bezoekerscentrum en een aperitiefje.

Om 16u30 startte de Beverexpeditie. Die trok eerst een halfuurtje door het Beverbos. Daar leerden we bijvoorbeeld dat bevers met een ferme klap van hun staart op het water aan hun maatjes duidelijk maken dat er gevaar dreigt: ‘Duiken, jongens!’

Na de korte gidsbeurt kwam het Echte Werk: een flinke tocht met de fluisterboot!

Die zat goed vol. Iedereen keek reikhalzend uit naar bevers, maar – spoiler alert – meer dan de beverburchten hebben we niet gezien… Niet dat dat héél erg was, want er waren genoeg andere dingen te spotten.

We zagen de hele tijd blauwe flitsen aan de oevers: ijsvogels! En futen, meerkoeten, trekvogels en de befaamde Dordrechtse zeearenden. En vast nog een heleboel andere vogels die ik niet herken. En reigers! Zilverreigers, blauwe reigers… Mensen, zo veel reigers heb ik nog nooit bij elkaar gezien. Het leek wel of ze allemaal klaar zaten en wachtten op hun cue om op te stijgen als wij voorbijkwamen.

Yup, bevertanden zijn niet wit, maar oranje.

‘Het is echt héééél leuk, mama!’, zei Anna, waarop ze naar de boeg spurtte om nog wat rond te kijken. De wandeling was misschien wat aan de saaie kant voor kleuters (niet voor mij!), maar de boottocht maakte duidelijk alles goed.

Like a pro.

De bevers lieten zich niet zien (tijdens een zomeravond heb je blijkbaar meer kans op succes), maar we hebben toch maar mooi de zon zien zakken in de Biesbosch. Alleen al daarvoor wil ik nog eens terug. Zo mooi, de mist op het water – net een moeras, mama! -, de grote oranje zon, de dieren die zich klaarmaken voor de nacht…

En juist toen het toch een ietsiepietsie koud werd, was de redding nabij:

Warme chocolademelk! En een Beverkoek! Yummie! Ik moet zeggen, een van de meest idyllische plekken om je handen te warmen aan een beker warme choco.

Twee uur later stapten we – in het donker, cool, mama! – terug naar het hostel, waar het buffet klaarstond. En het bijhorende café was ook best okay. Keuvelende koppels, kaartende gezinnetjes, korfbalploegen van over heel Europa, voorlezende mama’s en grappige zonen.

En een heel lief meisje met een nieuwe vloerpuzzel.

Wel een minpuntje: als je dochter wakker is om 6 uur en de koffie pas bereikbaar om 8u. Maar het voordeel daarvan is dat we weer zo’n prachtige ochtend (met nevelslierten en ochtendrijm, Frank) mochten meemaken..

Daarna was het alweer tijd voor de intercity richting Antwerpen, met overstap in Roosendaal. Er werd af en toe melding gemaakt van 1 gemiste papa en 1 gemiste kleine zus, maar dat was ook weer snel vergeten.

En ik maak vandaag melding van 1 – nu al – gemiste Biesbosch.

We sliepen in de Stayokay van Dordrecht. In een stapelbed! (En er is chips.)
Vanaf dit hostel is het ongeveer 800 meter stappen naar het bezoekerscentrum van de Biesbosch. (In het café daar is ook chips.)
Wij boekten de Beverexpeditie, maar er zijn nog veel andere combinaties en tochten mogelijk.
Ga je, zoals wij, met de trein? Bel dan MINIMUM een uur op voorhand de Belbus. Anders moet je een uur wachten. Het systeem werkt anders dan in België. Uiteindelijk deelden we twee keer een taxi vanaf het station van Dordrecht en die rit kostte enkel 22 à 23 euro (gedeeld door twee, dus).