Met Devos in het bos: Dieter Coppens

Dieter Coppens is bekend van tv-programma’s als Copy Beest en Down The Road. Met uitgeverij Stratier maakt hij samen met kompaan Tom Suykens prachtige bewaarboekjes om de kindertijd van je kroost nooit meer te vergeten.

Vandaag bijt hij als rasecht bosmens de spits van deze nieuwe interviewreeks af en neemt hij me mee naar ‘zijn’ Zoerselbos.

Maar zo’n bosmens, hoe word je dat eigenlijk?
‘Mijn hele jeugd bracht ik door in het bos. Met mijn drie broers en een groot bos achter ons huis beleefden we een echte oldskool jeugd. Tunnels graven naar de tuin van de buren (en onszelf bijna vergassen met ons ondergrondse ‘kacheltje’, oeps). Met onze eigen handen ons huisje in de Ardennen helpen bouwen, en dan ’s avonds het bos intrekken op zoek naar wilde dieren. Je moet jezelf dat voorstellen: vier wilde broers, op pad in het bos… We voelden ons dan ook écht jagers. Of ook die strips van vroeger, over Yakari: ik voélde dat dus écht, he.’ (lacht)

Heb je nu nog altijd die band met de natuur?
‘Dat gaat er nooit meer uit. Integendeel, het wordt alsmaar sterker. Ik pikte de draad van de cursus natuurgids bij Natuurpunt CVN dit jaar weer op, net als mijn jongste broer en ons moeder. Bosbeheer vind ik bijvoorbeeld heel interessant. Ik ben ook altijd die ene gast die in de auto met kameraden allerlei dieren spot, waar ze vaak nog nooit van gehoord hebben. Je wordt dan wel al snel bestempeld als bomenknuffelaar of nerd, maar hoe meer je leert over de natuur, hoe meer goesting je krijgt om er nog méér over te weten.’

Wilde je dan niet liever boswachter worden?
‘Stiekem droomde ik er als kind van om natuurdocumentaires te maken. Maar dan besliste ik toch maar wijselijk om grafisch vormgever te worden. Pas toen het televisiewerk op mijn pad kwam en we jaren later klaar waren met de opnames van Copy Beest, besefte ik: ‘Hey, dat programma kwam toch al aardig in de buurt!’ Een hele grave vaststelling.’

Waarom vind je het zo belangrijk dat ook kinderen de natuur ontdekken?
‘Kinderen staan uit zichzelf open voor de natuur, maar gaandeweg verdwijnt dat een beetje. Zeggen dat je van de natuur houdt komt algauw een beetje cheesy over. Het geitenwollensokkengehalte is voor veel mensen nog hoog, maar dat groen is zo belangrijk en boeiend! Ik hoop dat ik dat met mijn programma’s kan meegeven. Met JNM gaan we binnenkort ook een natuurleerpad aanleggen, hier in Zoersel, bij de Dwergenbergen. Hopelijk kunnen we zo nog meer kinderen meetrekken in dat natuurverhaal. Het wordt in elk geval heel tof!’

: De Dwergenbergen.

Waar krijg je de kriebels van?
‘Dat sommige mensen hun hond niet aan de leiband houden, terwijl toch overal duidelijk staat aangeduid dat dat moet. ‘De mijne is echt heel braaf’, is meestal de reactie als ik iemand erop aanspreek. Maar wat ze vaak niet weten, is dat een ree gigantisch veel stress krijgt van loslopende honden. Alleen al de geur van een hond is vaak genoeg om zo’n beestje bang te maken. Als een ree achterna gezeten wordt door een speelse hond, is het mogelijk dat het ree daardoor sterft aan een hartaanval…’

Wanneer ga je het liefst naar een bos?
‘Ik heb niet echt één favoriet seizoen. Het is net zo fijn om het bos achter ons huis week na week te zien veranderen. Dat vind ik de max.’

Wat is het spectaculairste dat je al meemaakte in een bos?
‘Die keer dat ik in een Roemeens bos uren na elkaar wachtte op een beer. Ik droeg een naar varken ruikend camouflagepak. Zo wilden we testen of hij me dan nog zou opmerken. In de verte hoorde ik een gaai, een vogel die waarschuwt bij onraad, dus ik wist dat de beer in de buurt was. Mijn hart bonkte bijna uit mijn keel! Uiteindelijk is het niet gelukt hem te lokken. Wel vonden na elke opnamedag een goedgemikte berendrol naast onze auto…
Maar het allerspannendste waren de opnames in Finland, met een jager en zijn hond, die speciaal was opgeleid om beren te zoeken. De hond had een zendertje rond zijn halsband, dat in verbinding stond met de gsm van de jager. Die man kon dus letterlijk bellen met zijn hond. Als die hond drie keer blafte, wist de jager dat er een beer zat. Toen dat effectief gebeurde, renden we als een gek naar de plaats waar de hond zat. Ineens kwam die beer, vanuit het niets, klauwend uit de struiken gedaverd, vlak langs ons door. MAN! Ik zweette zo hard dat ik mezelf kon ruiken. 🙂 Ja, dat was, geloof ik, wel het spectaculairste moment uit mijn hele boscarrière.’

Wat zou er gebeuren als je niet regelmatig in een bos zou zitten?
‘Af en toe zegt mijn vrouw subtiel: ‘Ga nu gewoon eens joggen, man.’ Dan merk ik het zelf niet eens, maar dan heb ik echt een rothumeur omdat ik al te lang binnenzit. Dus ik denk niet dat het heel gezellig zou zijn als ik niet regelmatig naar het bos zou gaan. (lacht) Nu, dat joggen is maar een excuus om het bos in te trekken, eigenlijk. Ik jog ook nooit met oortjes in. Ik wil kunnen horen wat er leeft, ontdekken welk dier waar zit, iets horen ritselen… Onlangs ging ik nog met mijn zoon, Francis, naar het bos. Ik joggend, hij naast mij met zijn fiets en de zaklamp. En plots… reetjes! Dat was fantastisch, natuurlijk. Maar die zou ik nooit gespot hebben met mijn koptelefoon op. Na zo’n bosloop is mijn hoofd helemaal leeg – zalig.’

Met wie of wat zit je het liefst in het bos?
‘Mijn drie broers en ik zijn allemaal zot van de natuur. Als we met ons vieren gaan skiën gaat de telescoop standaard mee – en niemand die daar raar van opkijkt. Mijn jongste broer is echt een krak: op de allerverste berg ziet hij met gemak een steenbok staan! Fijn om dat te kunnen delen met elkaar. Mijn vrouw is er iets minder mee bezig, maar onbewust pikt ze er toch ook veel van op, merk ik. En onze kinderen zitten bij JNM, dus je kunt wel zeggen dat het een beetje in de familie zit.’

Wat is je favoriete bos?
‘Ons Zoerselbos hier, natuurlijk. Maar ik ga ook heel graag naar de Hoge Venen en de Hoge Veluwe in Nederland. Echt maf hoeveel wilde dieren je daar kunt spotten. Everzwijnen die rakelings langs je heen lopen, herten horen burlen… Ongelofelijk.’