Braakballen, bergtochten en garnaalkroketten: de revival van buitenclubs

Er zijn drie redenen waarom mijn buurvrouwen en ik vorig jaar tijdens een wandeling in de Biesbosch, nogal impulsief een wandelclub oprichtten:

1. We hadden allemaal zo ontzettend veel deugd van al dat groen.
2. We willen meer tijd samen doorbrengen.
3. We recupereren steeds minder snel van nachtelijke katers, dus het over een andere (iets minder alcoholische) boeg gooien vonden we unaniem het proberen waard.

Toen bedacht ik opgelucht: een wandelclub is helemaal niet duf! Daar moet je écht geen gepensioneerde tachtiger voor zijn. En jezelf in beige kleren hullen is ook niet nodig. Dat mag natuurlijk, maar het kan anders. Dames en heren, ik voorspel u: de revival van de wandelclub! Identieke joggings in parachutestof niet verplicht.

Wandel- of buitenclubs komen natuurlijk in allerlei vormen en formaties. Een korte rondvraag leidde me al snel naar deze drie geweldige groepjes. Ik ontfutselde hen hun manier van aanpak. Doe er je voordeel mee en richt er ook snel eentje op, voor de hype losbarst!

Vogelwerkgroep Dé Duifkes: vogelende vrouwen
Vogelkijkster Anna is autodidact: al vier jaar is ze intensief bezig met vogels spotten. Tot haar verbazing ontdekte ze maar weinig vrouwen in dat vogelspotterswereldje. Ze had wel vriendinnen die dezelfde interesse deelden, maar niet de kennis. Dus stampte ze samen met een vriendin, Sien, Vogelwerkgroep Dé Duifkes uit de grond.

Wat begon als een grap, boomt nu echt. Elke maand trekken ze er met een tiental vrouwen op uit voor een dagje inspirerend gevogel.

Anna vertelt: ‘Onze activiteiten zijn altijd gelinkt aan het seizoen. We kiezen een gebied uit en contacteren dan een plaatselijke gids met expertise rond een bepaald thema. Lidgeld vragen we niet – alles is gratis en vrijblijvend. Elk jaar in februari organiseren we wel de Duifkesfuif om onze kas te spijzen.’

‘Eén favoriete uitstap aanduiden? Dat kan ik niet. Ik vind alles leuk. Het allerfijnste vind ik het om andere mensen te zien genieten tijdens een uitstap. Als iemand bijvoorbeeld héél graag eens een steenuil wilt zien en we kunnen dat regelen – dan ben ik blij!’

Even een uilenbraakbal onderzoeken.

‘Ik heb natuurlijk wel mijn vogelspotterslijstje met daarop de 305 soorten die ik al heb gezien. Maar in tegenstelling tot mijn mannelijke collega’s heeft dat lijstje hoegenaamd geen invloed op mijn humeur. (lacht) Mannen zijn vaak competitiever ingesteld. Als ze niet dié bepaalde vogel kunnen spotten is hun dag om zeep. Terwijl bij ons gewoon het leuke gezelschap telt. En alles wat je ziet is mooi meegenomen!’

Ook eens mee op vogeluitstap? Check het programma van Vogelwerkgroep Dé Duifkes op Facebook.

Wandelclub De Gezapige Stappers: gezellig én lekker
In tegenstelling tot bij Dé Duifkes draait het bij de Gezapige Stappers niet om vogels spotten, maar om mensen leren kennen – én iets lekkers eten achteraf. Oprichtster Elyssa legt het uit: ‘Ik ga sowieso elke dag wandelen met mijn hond. Dat is heel fijn, maar soms vind ik menselijk gezelschap tijdens de wandeling toch ook plezant. (lacht) Zeker toen ik naar Mechelen verhuisde, waar ik niemand kende. Ik had geen zin om altijd op café te gaan om volk te leren kennen, dus richtte ik een wandelclubje op.’

‘Het startte met een Facebookpagina waarop ik vrienden uitnodigde voor een wandeling. Die vrienden konden ook iemand uitnodigen en zo ging de bal aan het rollen. Op die eerste wandeling waren we met z’n drieën, nu hebben we al een gezellig groepje van ongeveer tien Stappers. Later hing ik ook een prikbord op in een plaatselijke koffiebar. Daarop hang ik ons programma, en andere leden prikken er soms hun wandelwensen of suggesties op.’

‘Meestal kies ik de wandeling uit. Liefst niet te ver – twee uur op de bus zitten is niet altijd haalbaar. Hoewel de ‘Garnaalkrokettenwandeling’ aan zee bijvoorbeeld wel zwaar de moeite was: eerst een stevige wandeling en afsluiten met de beste garnaalkroketten van de kust. Heel tof! Eten en drinken is trouwens een cruciaal onderdeel van onze bijeenkomsten. (lacht) Soms gaan we ook eens fietsen, dan noemen we onszelf de Gezapige Trappers, haha.’

‘Momenteel gaat het wel wat kalmer aan. Ik ben net zelfstandige geworden (Elyssa opende restaurant Madam Karot, nvdr) en daar kruipt zoveel tijd in dat het fijn zou zijn als iemand de organisatiefakkel even van me overneemt. Maar het blijft nog altijd heel plezant!’

Wil jij ook eens met de Gezapige Stappers op wandel? Dat kan! Stuur een mailtje naar elyssa.wouters@hotmail.com om te worden toegevoegd aan de Facebookpagina.

Tijdelijke wandelclub Grupo di Tessa Hike: op bergtocht met kinderen
‘Met vijf vrienden en evenveel (pete)kinderen tussen 4 en 11 jaar, planden we vorige zomer een wandelvakantie. Maar dan moest er wel eerst geoefend worden, natuurlijk, want zo’n bergtocht van bijna negen dagen, met je rugzak van berghut naar berghut, dat is niet niks!’ vertelt An Wouters enthousiast. ‘Onze reis ging naar Texelgruppe Natuurpark, op de grens van Italië en Oostenrijk. Daarom doopten we de wandelgroep ‘Grupo di Tessa Hike’.’

‘De kleintjes droegen zelf hun (beperkte) rugzak, dat vonden ze geweldig. En het hielp natuurlijk ook dat iedereen een eigen T-shirt van de ‘club’ kreeg – wat is er nu beter voor de team spirit dan dat!’ (lacht) ‘We startten ongeveer een jaar op voorhand en probeerden minstens elke twee maanden met de hele groep te gaan wandelen. Tussendoor wandelde elk groepje natuurlijk ook op zichzelf. Meestal zetten we zo’n acht tot tien kilometer op de teller, soms meer, soms minder. Ja, ook met onze kleine Warre, toen nog maar goed drie jaar.’

Beverspoor!

‘Het fijne aan wandelen met meerdere kinderen is dat ze elkaar vooruit trekken. Onderweg kunnen ze samen spelen en picknicken. Zeker tijdens de bergtocht was ik blij dat de andere kinderen erbij waren. Mijn vriend Hans en ik hadden die tocht nooit alleen met ons zoontje kunnen doen. Hoera voor wandelgroepjes! In de bergen rekenden we trouwens niet in kilometers, eerder in uren wandelen. We maakten de dagtochten ook niet te lang. Je wilt in de namiddag nog wel wat tijd om te rusten, spelen, eten en beestjes te kijken, toch?’

‘De beste tip voor wandelingen met kinderen? Zorg altijd dat er een speelzone of fijne picknickplek op je route ligt. Een avontuurlijk, afwisselend pad met veel klimmen, dalen, bruggetjes, door of langs het water helpt ook. Wat nog goed werkte: liedjes, verhaaltjes, opdrachten onderweg, stokken en stenen verzamelen, kleefkruid, sporen zoeken, op tijd een gezellige pauze met wat lekkers. En op het einde een ijsje als beloning! ‘

Béétje steil maar. (slik)

Check die shirtjes.

‘Oh ja, nog één geniaal advies. Tijdens de berghuttentocht hadden we voor de oudere jongens walkietalkies bij. Zo konden zij al een eindje verderop lopen en ‘praten’ met de kleintjes achteraan. Heerlijk. Door erover te vertellen krijg ik weer gigantisch veel zin om terug te gaan…!’ (lacht)

• Wil je zelf een wandelgroep oprichten, maar weet je niet goed waar te beginnen? Vraag vandaag nog je gratis Bosgids aan bij Natuurpunt voor een boekje vol inspiratie! 

Geplaatst in Dagje weg Spoorzoeken Vogelen voor beginners Wandelen wandelen met kinderen en Getagd wandelclub