Zeven verrassende dingen die gebeurden toen we een week offline gingen

Een tijdje geleden trokken wij er met ons vieren een weekje de stekker uit. Letterlijk en figuurlijk.

We vlogen naar Portugal, reden nog twee uur landinwaarts en… belden naar Petra en Bert om ons te komen oppikken in het dichtstbijzijnde stadje. De uitgeprinte wegbeschrijving naar de (blijkbaar door meerdere dorpen en stadjes lopende) kilometerslange Rua Principal had ons namelijk naar een ander dorp gestuurd en de gps werkte ook niet mee.

Gelukkig, een kwartier, veel hobbelige zandwegen en een kotsend kind later stonden waar we moesten zijn: in het kleine huisje van Oogst. Daar logeren lijkt een beetje op kamperen, maar dan in een huis. Alles wat overbodig is, valt weg.

Koffie? Maak je in een mokkapotje. Het fornuis? Dat steek je aan met een lucifer. Het bed van de meisjes? Een soort boomhut – sprookjesachtige klamboe inclusief.

Tv? Tablet? Wifi? Niet aanwezig. Ik verwachtte vragen à la ‘Waar is de tv?’ of ‘Ik wil op de iPad!’ maar… Wat er gebeurde toen we een week geen schermen of andere prikkels rondom ons hadden, was van een heel andere orde.

1. Alles ging trager.

Ofwel: wij namen de tijd. De tijd nam ons niet meer.

Koffie en chocomelk maken: dat werd entertainment op zichzelf. Vers sinaasappelsap? Gewoon even appelsienen gaan plukken bij Petra, over de handpers halen en je slurpte van het Lekkerste Sap Ooit.

Serieus. Hoe idyllisch kan een plaatje zijn.

2. Genoeg was meer dan genoeg. 

Honderdzevenenveertig activiteiten op het kinderanimatieprogramma? Een megaspeeltuin met zevenentwintig attracties? Dertien restaurants om uit te kiezen en nog meer must do’s die je niet mag missen? En waardoor je na je vakantie het gevoel hebt dat je niet alles eruit hebt gehaald wat erin zat?

Nope. Een grote emmer met water en een tuinslang.

Leren schaken.

Heerlijke verkoeling zoeken aan de vele rivierstrandjes (praias fluviais).

Kindjes vissen. 🙂

Een show geven van ‘bandallet’ (ballet) en break dance. Gewoon, om onze laatste avond te vieren, een beetje dansen in de living van Petra en Bert.

Dàt is wat we daar deden. En wat bleek? Genoeg is soms echt gewoon meer dan genoeg. Of eigenlijk is het dat altijd.

3. Verzamelen, knutselen, verzinnen.

Het meest magische van die hele week vond ik dat de meisjes uit zichzelf allerlei manieren verzonnen om te spelen met wat voorhanden was.

Verzameldrift to the max.

Maar niet alleen verzameldrift, want met een tekenblok, kleurtjes en een lijmstift werden al die gevonden blaadjes, takken en dennenappels een collage.

Een gevonden touw + een dennenappel = een ‘dierenlokker’.

Het kruidentuintje aan ons huis (rozemarijn! oregano! munt! basilicum!) werd de perfecte ‘winkel’ voor kruidensoep.

En van de restjes van onze appel aan de waterval maakten de meisjes uit het niets een vlinderrestaurant. Check die steenstoeltjes!

Dammen bouwen met rivierstenen was, volgens mij, voor de meisjes het meest onvergetelijke wat ze in Portugal deden. Ook al viel er af en toe eens een dikke steen op een klein handje. Comes with the package. 

Oh wacht, rivierdammen bouwen stond op de gedeelde eerste plaats met ‘kleefkruid op je vader plakken’. Hi-la-rische wandelbezigheid!

4. We gingen local. 

Als je vakantiehuis zo afgelegen is, zit er niets anders op dan mee te doen met de locals.

Brood kochten we recht uit het autootje van de bakker, als die langsreed. (Zwaluw op 13u op de foto.)

Vis? Van de visboer zijn camionette, op dinsdag en vrijdag. (Waarschuwing: zéér knappe visboer. Wij hebben daar véél vis gegeten.)

En als het zo heet is dat je gewoon met de auto zou rondrijden om in de airco te kunnen zitten? Dan moet je niet buiten op een terrasje gaan smelten, maar doen wat alle oude mannetjes van het dorp doen, zoals hier in Coja: binnen kaarten!

De muren van dit café op het dorpsplein waren zo dik dat het aanvoelde als een zalige, zeer welkome, natuurlijke airco. (En de meneer rechts achteraan kon niet tegen zijn verlies.)

5. We gingen wandelen voor het slapengaan. 

Geen filmpjes voor het slapengaan, maar de dag al rustig wandelend uitzwaaien. Met of zonder Fons, de lieve hond van Petra en Bert, alleen, of met z’n allen. Ik heb iets met avondwandelingen.

Volgens mij zou de wereld een fijnere plek worden als iedereen elke avond een blokje om zou gaan.

6. Iedereen buiten!

Als we niet aan het slapen waren, zaten we buiten. Eten, spelen, tekenen, lezen, … Ik wou dat ik ook in een land leefde waar het leven zich buiten afspeelt.

 

7. Iedereen op avontuur! 

Misschien wel het meest fascinerende was het avontuur dat we met ons vieren beleefden.

We ontdekten hoe machtig bossen bomvol eucalyptus en munt ruiken. (Maar leerden later pas dat die eucalyptusbomen niet altijd even koosjer blijken te zijn…)

We ontdekten Coimbra en koelden af in een lekker fris, wondermooi museum.

We liepen hopeloos verloren, en kwamen dan plots terecht in een charmant lunchtentje vol studenten. Bij alle schotels én rijst én frieten én brood. Je moest maar eens niet genoeg hebben. Of zoiets. Er daarna weer keihard tegen kunnen en 125 trappen beklimmen!

Op zondagmiddag een marktje bezoeken in Tàbua. In de tweede markthal bijna geen hand voor ogen zien door de rook van de gigantische barbecues, maar -durf te vragen- een vriendelijke ober was bereid om onze tafel buiten onder een boom te zetten. En zo kwam het dat wij voor 16 euro met vier een heerlijk zondags maaltje van kip aan ’t spit, sla en handgesneden frietjes aten.

We ontdekten dat het de max is om vanuit je vakantiehuis in alle richtingen te kunnen gaan wandelen. En dat je niet bang hoeft te zijn van lieve honden.

We zochten samen de beste weg naar de waterval Fraga da Pena. We wandelden een stukje terug en klauterden wat en hadden daarna de hele waterval voor ons alleen!

Niks voorgekauwd. Niks gepland. Gewoon doen waar we op dat moment zin in hadden, met wat er voorhanden was – en zo de beste ontdekkingen doen. Het was weer bijna zoals we vroeger reisden, toen we nog maar met twee waren.

En dat deed gigantisch veel deugd.

 

• Je kunt ook logeren bij Petra en Bert van Oogst. Wij verbleven in het kleine huisje, een vakantiehuisje dat twee huizen van hun eigen wonen staat. Daar kookten we zelf, maar de eerste en laatste avond reserveerden we een plekje aan de tafel van Petra en Bert.
• In het grote huis van Oogst (waar Petra en Bert zelf ook wonen), kun je ook een kamer huren. ’s Avonds eet je mee aan de grote tafel, samen met de andere gasten, op de prachtige patio. In het huis is ook een appartement voor vier personen dat je kunt huren. Alle gasten mogen er ook in de buitenkeuken een hapje klaarmaken en het zwembad zou twee weken na onze komst klaar zijn.

Geplaatst in Museum Portugal Vakantie wandelen met kinderen Water en Getagd coimbra mouronho oogst Portugal