Dit is het beste cadeau ter wereld – toch kun je het nergens kopen

Wij hebben alles al. En dan bedoel ik niet ALLES, maar wel: meer dan genoeg. Door te verhuizen, en grondig van tabula rasa te doen beseften we nog harder dat minder spullen hebben eigenlijk plezanter is dan (te) veel. Ik word er steeds beter in om mezelf in een winkel af te vragen: ‘Heb ik dat eigenlijk wel nodig?’ Het antwoord is vaker ‘nee’ dan je zou denken.

Maar er is een ding waar we nooit genoeg van hebben. Want, hoe je het ook draait of keert, in de sleur van het dagelijks leven worden de dagen vaak een opeenstapeling van praktische mededelingen. Er zijn ook periodes waarin mijn wederhelft en ik alleen maar ‘aflossing van de wacht’ lijken te doen. Hobby’s of café-avondjes apart of met grotere groepen hebben we nog wel, maar samen? Niet meer zo.

Dus, toen mijn aangetrouwd lief 39 werd in juni -zijn laatste jaar in het rijk der dertigers!- besloot ik hem het cadeau te geven waar we allebei het meeste nood aan hebben: tijd. Tijd met twee. Soms met vier, maar vooral tijd met twee. Tijd om te hangen. Tijd om dingen te doen die we deden voor er dochters in da house waren. Tijd om jezelf nog lang te herinneren. Lees: ik regelde elke maand iets om te gaan doen met ons tweeën, een jaar lang. Hoera!

In tegenstelling tot wat veel mensen me bezorgd vragen als ik over dat cadeau vertel, was dat eigenlijk niet zo heel veel werk om te regelen. Een halve dag in maart, om precies te zijn.

Dat ging zo:

1. Ik maakte een lijstje van dingen waarvan we al lang tegen elkaar zegden: ‘Dat zou ik nog eens willen doen.’ of ‘Oooh, dat is ook al lang geleden!’ En ja, dat betekende dat ik in maart 2017 al iets heb moeten vastleggen voor de grande finale in juni 2018. Nee, ik weet niet wat er tegen die tijd allemaal gebeurt. Maar hey. YOLO.
2. Ik checkte datums waarop ik kon, probeerde te achterhalen wanneer Sven kon én ik legde zo vaak mogelijk opvang voor de meisjes vast. In mijn geval betekende dat: één telefoontje met mijn schoonmoeder. I know, I’m lucky. Een babysit hebben is volgens mij cruciaal. Anders moet je dat nog fixen tegen het moment waarop het zover is en dan verwatert het en dan komt er toch nog iets tussen en dan… You get the picture. 
3. Eens dat geregeld was, maakte ik een jaarschema op.
4. Vervolgens moest ik nog drie maanden zwijgen. MOEILIJK!
5. In juni mocht ik het eindelijk zeggen. Natuurlijk nog niet alles – ik zei gewoon ‘We gaan elke maand iets leuks doen en deze datums moet je vrijhouden.’ Waarop ik het lijstje onder zijn neus schoof.

En nu? Intussen hebben we al een hele fijne trip gedaan in een vintage VW-busje (een van de enige uitstappen waarop de meisjes ook mee mochten wegens gewoon te leuk). We gingen ook naar een restaurant dat al lang op ons lijstje stond.

En er komen nog meer dingen – maar die kan ik nog niet verklappen want anders is de lol er natuurlijk af. Grote dingen. Hele kleine dingen. We hebben ook al eens een plan laten varen omdat we allebei eigenlijk meer zin hadden om te hangen in onze nieuwe hometown. So what? Laaaang uitslapen en koffie drinken en uw krant lezen is soms ook al een cadeautje.

Tijd is trouwens ook een topcadeau voor je familie en je vrienden, and you know it. Zo kun je je vriendinnen eens ontiegelijk vroeg uit hun bed jagen voor een onvergetelijke dauwtrip, bijvoorbeeld (hehehe).

Een familieweekend – (wo)men only. Cava in roze bekertjes inclusief.

Of nog andere vriendinnen, waarmee je prompt een wandelclub uit de grond stampt, omdat iedereen er zo ontzettend veel deugd van heeft. (Voor de geïnteresseerden: het werd Wandelclub Bevergeil – don’t ask.)

Tijd + kinderen = ook een heerlijke combo. Als er iémand weet hoe je het moment moet pakken, zijn het die kleine koters het wel. Daar kan ik nog veel van leren.

En weet je nog, dat ene nachtje alleen met mijn oudste dochter in de Biesbosch vorig jaar? Daar maak ik een jaarlijkse traditie van, met elke dochter één uitstapje. Exclusieve tijd met je vader of moeder – zalig, toch?

Iemand tijd geven kan je heel veel geld laten kosten, maar dat hoeft echt niet. Een avondwandeling kost bijvoorbeeld… niets.

Een nachtje kamperen in de tuin van je moeder. Kost ook niets.

Met de trein gaan in plaats van met de auto. Kan iets kosten, maar de auto ook.

Een snel ommetje door het bos in je buurt. Helemaal gratis.

Geen zevengangenkerstdiner maar een winterbarbecue en een familiewandeling – gekke grote neven inclusief. Zoveel beter dan het 537ste kerstcadeau dat je eigenlijk niet wou.

En hey, eten moet je toch, dus waarom maak je er dan niet meteen een picknick met vrienden van?

Niet in de laatste plaats is tijd ook een geweldig cadeautje om te geven aan jezelf. Want ja, je verdient het. Echt! Tijd maken is namelijk niet zomaar een ‘leuk extraatje’. Je hebt het gewoon nodig. Iederéén heeft af en toe recht op bijtanktijd.

Ik hoor je al denken: ‘Ja, ja, ja, bla, bla, bla, geen tijd, te druk, te veel.’ WAKE UP CALL! Zéker dan moet je de boel hoognodig de boel laten. Zoals altijd staan er vaak 101 praktische bezwaren tussen droom en daad. Gewoon doen.

Of zoals mijn tante Alice altijd zegt: ‘Niemand onthoudt later of je huis nu brandschoon was of niet. Wel de dingen die je samen hebt gedaan.’

Of zoals ik in een melige Bond Zonder Naam-bui al eens durf te zeggen: ‘Wij sparen geen centen, maar momenten.’

*cue voor zakdoekje*

(Maar het is wel waar, though.)

 

 

Geplaatst in boscadeautje Dagje weg Feest in het bos Vakantie Vogelen voor beginners Wandelen wandelen met kinderen Weekendje weg